Yasemin bir avazda İso'ya çok ağır laflar etmiş İso çekip gitmişti. Sonrasında Yasemin ağlayarak Sinan'a gelmişti. O lafları nasıl söylediğine kendi de inanamaz. Sinan onu teselli etmeye çalışarak
"Hangimiz sevdiğimiz insanları kırmamıdık ki istemeden. Hepimizin başına gelmiştir." diyince Yasemin ona dönüp sorar."
Senin geldi mi? Eminim sen Sude'yi ayrılırken bile incitecek tek bir laf söylememişsindir. Bi de bana bak." Sinan doğrulur ve "
Ama öfke ile söylenmiş sözler onlar. Tamam İsmail çok kırgındır eminim ama zamanla yumuşayacaktır. Sonuçta seni tanıyor, seviyor" Yasemin "
Kaldıramıyacağı laflar ettim Sinan. Haddimi çok aştım. Bir anda kırdım döktüm. Belki de hiç affetmiycek beni" diyip ağlamaya başlayınca Sinan teselli etmek için ona sarılır. "
Gel gel tamam. Lütfen bak harap ettin kendini, yeter. Biraz zamana bırak. Kaldır bakıyım kafanı. Ağlıyor musun hala?" diyip kızın yanağını okşar. Gözlerine bakar ve birden onu öper. Yasemin de kendini ilk etapta kaptırsa da birden kalkar ve "
Bu çok yanlış. Duygu yoğunluğundan oldu. Bir anlamı yoktu." der. Kız kaçar gibi gider ve arkasından Sinan ben ne yaptım gibilerden hayret içinde kalakalır
Hiç yorum yok:
Write comments